Η επίδραση της πιπίλας στην ανάπτυξη της ομιλίας!
Πολλά μωρά ξεκινούν να πιπιλούν τον αντίχειρα τους πριν από τη γέννησή τους και συνεχίζουν να έχουν έντονη αυτή την επιθυμία και μετά από αυτήν. Η πιπίλα για τα περισσότερα παιδιά συμβολίζει την ασφάλεια, το μέσο με το οποίο ηρεμούν.
Το πιπίλισμα δεν είναι απαραίτητα μία κακή συνήθεια, αλλά η παρατεταμένη χρήση της πιπίλας επιφέρει αρνητικές επιπτώσεις.
Η πιπίλα προκαλεί πρώιμο απογαλακτισμό και αυξάνει τη συχνότητα ωτίτιδων και οδοντικών προβλημάτων (κακή σύγκλειση δοντιών). Το συνεχές ρούφηγμά της μπορεί να διευρύνει τους ακουστικούς σωλήνες, που σημαίνει ότι επιτρέπει να διεισδύσουν εκκρίσεις από το λαιμό στο αυτί του παιδιού, έτσι μολύνεται το αυτί και δημιουργούνται ωτίτιδες. Απόρροια αυτού, είναι η μειωμένη ακοή, όπου το παιδί δεν ακούει καθαρά την ομιλία από τους γύρω του. Επίσης, αυξάνονται οι πιθανότητες για ανώριμο μηχανισμό κατάποσης – κινήσεις της γλώσσας που είναι απαραίτητες για την ομιλία.
Τα παιδιά που χρησιμοποιούν την πιπίλα για περισσότερα από τρία έτη είναι πιθανόν να παρουσιάσουν διαταραχές στην ομιλία. Η χρήση πιπίλας σε ηλικία των 3 έως 5 ετών προκαλεί μεγαλύτερη πιθανότητα εξώθησης της γλώσσας και των δοντιών, με αποτέλεσμα το παιδί να έχει αρθρωτικές δυσκολίες.
Έχοντας απασχολημένο το στόμα και την γλώσσα του μωρού με την πιπίλα, μειώνονται δραματικά οι ευκαιρίες να μιλήσει, να μιμηθεί ήχους, συλλαβές ή και λέξεις, πράγμα σημαντικό για την εξέλιξη του λόγου. Επιπλέον, οι ήχοι που θα παράγει μπορεί να παραμορφωθούν και να παραχθούν με λανθασμένο τρόπο.
Η χρήση πιπίλας άνω των 18 μηνών θεωρείται ως ρουτίνα του παιδιού και δεν κρίνεται αναγκαία η χρήση της.
Συμπερασματικά, το πιπίλισμα μόνο κατά τη διάρκεια του θηλασμού ενδυναμώνει σωστά όλους τους μύες και συνεπώς την ορθή ανάπτυξη των στοματικών κινητικών δομών. Ο θηλασμός είναι αυτός που βοηθά στην ανάπτυξη συντονισμένης αναπνοής, μάσησης, κατάποσης και άρθρωσης του λόγου. Είναι γνωστό ότι προάγει την κινητικότητα, τη δύναμη και τη στάση των οργάνων του λόγου. Τέτοια όργανα ομιλίας είναι τα χείλη, η γλώσσα, η άνω και κάτω γνάθος, τα μάγουλα, η μαλακή και σκληρή υπερώα. Επιπλέον, μελέτες έχουν δείξει ότι ο θηλασμός προστατεύει την κανονική οδοντοστοιχία.
Οι δικές μου συμβουλές ως Λογοθεραπεύτρια είναι οι εξής:
-Σε καμία περίπτωση να μην ενθαρρύνετε το παιδί σας να χρησιμοποιεί πιπίλα.
-Διακόψτε την πιπίλα όσο πιο νωρίς μπορείτε.
-Χρησιμοποιήστε την εξ’αρχής μόνο για να αποκοιμηθεί το μωρό. Μόλις αυτό αποκοιμηθεί, βγάλτε την από το στόμα.
-Όταν το μικρό σας ξυπνήσει και θέλει να σηκωθεί από το κρεβάτι ή την κούνια βγάλτε του την πιπίλα. Έτσι, σιγά σιγά θα μάθει ότι την πιπίλα την έχει μόνο στον ύπνο.
-Χρησιμοποιήστε ορθοδοντικές πιπίλες. Προτιμάτε τις μονοκόμματες, αυτές που έχουν οπές στο περίβλημά τους έτσι ώστε να μειώνονται οι πιθανότητες πνιγμού.
-Βγάζετέ του την πιπίλα από το στόμα όταν προσπαθεί να μιλήσει. Μην αφήνετε το παιδί να βάζει την πιπίλα στο πλάι και να προσπαθεί να μιλήσει.
Κρινά Διονυσία
Λογοθεραπεύτρια
Βιβλιογραφία
Ponti, M. (2003). Canadian Paediatric Society, Community Paediatrics & Child Health, 8, 8, 515–519.
Barbosa, C., Vasquez, S., Parada, M.A., Gonzalez, J.C.V., Jackson, C., Yanez, N.D., Gelaye, B., Fitzpatrick, A.L. (2009). The relationship of bottle feeding and other sucking behaviors with speech disorder in Patagonian preschoolers. BMC Pediatrics 9, 66.
Shotts, L.L., McDaniel, D.M., Richard, Neeley, R.A. (2008). The Impact of Prolonged Pacifier Use on Speech Articulation: A Preliminary Investigation. Arkansas State University, Jonesboro, NSSLHA, 35, 72–75.
Καταχώρηση Μηνύματος